Nokkuð augljóst að mínu mati

Auðvitað eru konur mildari gagnvart öðrum konum þegar að þær eldast, er ástæðan ekki nokkuð augljós?

Það er samkeppnin sem gerir konur grimmar gegn öðrum konum. Svo þegar að konan er komin af barnsburðaraldri þá mýkist hún, það er engin samkeppni í gangi lengur. Það er engin ástæða til að rífast um næsta pung fullan af sæði, þær þurfa "ekkert" á honum að halda lengur.

Er ekki oft tala um hvað amma er mjúk, hvað eldri konur eru tignarlegar. Þetta er ró og öryggi. Auðvitað eru til konur sem eru og verða alltaf gribbur, við því er víst ekkert að gera

Konur mildast með aldrinum

Djö..... viðbjóður

Ef að það er eitthvað sem gerir mig arfa vitlausa, bandbrjálaða, sorgmædda, foxilla og orðlausa þá er það eitthvað svona. Barnið var pyntað til dauða, djö.... Ég vona að þetta fólk stikni í hel.... Og þeir sem að áttu að hjálpa barninu læri og beiti sér þar af leiðandi betur þegar að það kemur að öðrum börnum sem geta ekki varið sig fyrir illu fólki.

"&$)#&$#f#u=c$k#i&n#g&"a#u!m&i#n%g"j!a&r

Barnaverndaryfirvöld gagnrýnd í Bretlandi

Disorder in the courts, hehehehaha

Ég bara varð, er komin með upp í kok af fréttunum og af mér er ekkert nýtt að frétta. Svo brosið nú elskurnar og jafnvel látið eina og eina roku sleppa:

-----These are from a book called Disorder in the American Courts,

and are things people actually said in court, word for word,

taken down and now published by court reporters who had

the torment of staying calm while these exchanges were actually

taking place.

ATTORNEY: Are you sexually active?

WITNESS: No, I just lie there.

________________________________

ATTORNEY:

What is your date of birth?

WITNESS: July 18th.

ATTORNEY: What year?

WITNESS: Every year.

_____________________________________

ATTORNEY:

What gear were you in at the moment of the impact?

WITNESS: Gucci sweats and Reeboks.

______________________________________

ATTORNEY:

This myasthenia gravis, does it affect your memory at all?

WITNESS: Yes.

ATTORNEY: And in what ways does it affect your memory?

WITNESS: I forget.

ATTORNEY: You forget? Can you give us an example of something you

forgot?

_____________________________________

ATTORNEY:

How old is your son, the one living with you?

WITNESS: Thirty-eight or thirty-five, I can't remember which.

ATTORNEY: How long has he lived with you?

WITNESS: Forty-five years.

_____________________________________

ATTORNEY:

What was the first thing your husband said to you that morning?

WITNESS: He said, "Where am I, Cathy?"

ATTORNEY: And why did that upset you?

WITNESS: My name is Susan.

______________________________________

ATTORNEY:

Now doctor, isn't it true that when a person dies in his Sleep, he

doesn't

know about it until the next morning?

WITNESS: Did you actually pass the bar exam?

____________________________________

ATTORNEY:

The youngest son, the twenty-year-old, how old is he?

WITNESS: Uh, he's twenty-one.

________________________________________

ATTORNEY:

Were you present when your pictur e was taken?

WITNESS: Would you repeat the question?

______________________________________

ATTORNEY:

So the date of conception (of the baby) was August 8th?

WITNESS: Yes.

ATTORNEY: And what were you doing at that time?

WITNESS: Duh.............

______________________________________

ATTORNEY:

She had three children, right?

WITNESS:

Yes.

ATTORNEY: How many were boys?

WITNESS: None.

ATTORNEY: Were there any girls?

______________________________________

ATTORNEY:

How was your first marriage terminated?

WITNESS: By death.

ATTORNEY: And by whose death was it terminated?

______________________________________

ATTORNEY:

Can you describe the individual?

WITNESS: He was about medium height and had a beard.

ATTORNEY: Was this a male or a female?

______________________________________

ATTORNEY:

Is your appearance here this morning pursuant to a deposition Notice

which

I sent to your attorn ey?

WITNESS: No, this is how I dress when I go to work.

______________________________________

ATTORNEY:

Doctor, how many of your autopsies have you performed on dead people?

WITNESS: All my autopsies are performed on dead people.

______________________________________

ATTORNEY:

ALL your responses MUST be oral, OK? What school did you go to?

WITNESS:

Oral.

_____________________________________

ATTORNEY:

Do you recall the time that you examined the body?

WITNESS: The autopsy started around 8:30 p.m.

ATTORNEY: And Mr. Denton was dead at the time?

WITNESS: No, he was sitting on the table wondering why I was doing an

autopsy on him!

____________________________________________

ATTORNEY:

Are you qualified to give a urine sample?

WITNESS:

Huh?

____________________________________________

And the best for last:

ATTORNEY: Doctor, before you performed the autopsy, did you Check for

a

pulse?

WITNESS:

No.

ATTORNEY: Did you check for blood pressure?

WITNESS:

No.

ATTORNEY: Did you check for breathing?

WITNESS:

No.

ATTORNEY: So, then it is possible that the patient was alive when you

began the autopsy?

WITNESS: No.

ATTORNEY:

How can you be so sure, Doctor?

WITNESS:

Because his brain was sitting on my desk in a jar.

ATTORNEY: But could the patient have still been alive, nevertheless?

WITNESS: Yes, it is possible that he could have been alive and

practicing law.

Mér finnst stundum að heilinn á mér sé í krukku fullri af vatni, ætli ég ætti að ath með að fara í skóla og gerast lögfræðingur?

Giving up Wine!

I was walking down the street when I was accosted by a particularly dirty and shabby-looking homeless woman who asked me for a couple of dollars for dinner.

I took out my wallet, got out ten dollars and asked, 'If I give you this money, will you buy wine with it instead of dinner?'

'No, I had to stop drinking years ago', the homeless woman told me.

'Will you use it to go shopping instead of buying food?' I asked.

'No, I don't waste time shopping,' the homeless woman said. 'I need to spend all my time trying to stay alive.'

'Will you spend this on a beauty salon instead of food?' I asked.

'Are you NUTS!' replied the homeless woman. I haven't had my hair done in 20 years!'

'Well, I said, 'I'm not going to give you the money. Instead, I'm going to take you out for dinner with my husband and me tonight.'

The homeless Woman was shocked. 'Won't your husband be furious with you for doing that? I know I'm dirty, and I probably smell pretty disgusting.'

I said, 'That's okay. It's important for him to see what a woman looks like after she has given up shopping, hair appointments, and wine.'

Talandi um fordóma!

Ég hélt að þetta væri grínfrétt en svo er víst ekki.

Fordómar koma í öllum stærðum og gerðum en "Halló". Það er alveg óhætt að segja í þessu tilfelli að sá sem lendir í eineltinu hafi ekki gert neitt af sér annað en líta öðruvísi út. Hann heitir það sama, bragðast eins en samt fékk hann stimpil á sig "ekki nægilega góður".

Er þetta ekki það sama með fólkið? Það eru ekki allir eins í útliti, hæð, breidd, lit, áferð. Það tala ekki allir sama tungumálið eða trúa á sama Guð og sumir trúa ekki á neinn Guð. Það búa ekki allir í sama landi, við sömu aðstæður.

Svo hvað þýðir það? Erum við ekki öll mannfólk?

Jú við erum öll mannfólk! Við höfum öll okkar tilfinningar, við elskum, syrgjum, þráum, gleðjumst, við finnum til sársauka. Við erum öll mannleg!

Sum okkar eru ekki góðar manneskjur og við vildum helst vilja losna við svoleiðis. En það hefur ekkert með hæð, breidd, lit, áferð, tungumál eða trúa að gera. Það er alltaf rotið epli innan um þau fersku og við verðum bara að takast á við það.

Svo að ég fagna þessari ákvörðun Evrópusambandsins, nú er pínulítið minna um fordóma í heiminum.

Ég verð að lýsa "gleði" minni yfir því að svona mikilvæg mál séu tekin fyrir hjá Evrópusambandinu. Það styrkir bara skoðun mína á því að við ættum að drífa okkur í þetta samband svo að við getum orðið eins og allir hinir ávextirnir. Já eða ekki....

Aflétta banni við bognum gúrkum

Símahleranir - Langamma - Meðganga

Eitt stutt, tvö löng, eitt stutt. Eða eitthvað í þá áttina var hringingin heima hjá langömmu og langafa.

Auðvitað mátti ekki hlera, það vita það allir..... En samt stóð hún L.amma mig að verki. Hún læddist til mín án þess að gefa frá sér hljóð, tók símtólið af mér og lagði á. Auðvitað varð hún að fara varlega, því ef að einhver hefði heyrt í henni þá hefðu þeir haldið að hún væri að hlera, sem og auðvitað hún gerði aldrei...

"Dreki, þetta má ekki gera" sagði L.amma byrst. Sem að fór henni ekkert allt of vel þar sem að hún var svo lítil og dúlluleg. Ég laut höfði og næstum því skammaðist mín. Reyndar skammaðist ég mín frekar fyrir að ég skildi hafa gefið L.ömmu ástæðu til að skamma mig, heldur en hlerunin sjálf.

"Já, fyrirgefðu, ég geri þetta ekki aftur" Mig langaði sko ekkert til að gefa þetta loforð, ég hafði fengið fullt af góðum sögum úr sveitinni þessi fáu skipti sem að ég hafði legið á hleri. Enda stóð ég ekki við orð mín.

Það liðu nokkrir dagar og ekki datt mér einu sinni í hug að lyfta upp símtólinu þegar að hringt var í aðra bæi. Enda var það bannað. En... hvað haldið þið að hafi svo gerst. Nú, ég stóð hana L.ömmu að verki!

Hún hélt að ég væri úti á túni með L.afa. Þar sem að ég var/er létt á fæti og L.amma niðursokkin í að hlera, þá heyrði hún ekki í mér koma upp tröppurnar. Tja allavega ekki fyrr en of seint. Ég átti bara þrjár tröppur eftir upp á pallinn þar sem að L.amma stóð með einbeitingar svip og símtólið við eyrað. Hún var auðsjáanlega að hlusta á eitthvað mjög krassandi. L.amma leit á mig, snéri sér hægt við og lagði tólið á. Hún snéri sér að mér og sagði ekki neitt, en labbaði hægum en öruggum skrefum framhjá mér og niður tröppurnar.

Já´h.. ok.. ef að L.amma má gera þetta þá geri ég þetta bara líka. Því að eins og þið vitið þá gerum við eins og við sjáum en ekki það sem að okkur er sagt að gera.

Ég beið eftir að L.amma væri komin niður tröppurnar og þá læddist ég að símanum, ég var komin með höndina á tólið þegar að "Dreki" var sagt með ákveðinni röddu "komdu hérna og hjálpaðu mér í eldhúsinu".

Hún L.amma var sko ekki fædd þann daginn, ó nei, hún vissi mæta vel hvað ég var að fara að gera.

Hún elsku L.amma mín var sú sterkasta og duglegasta kona sem ég hef nokkru sinni hitt. Hún hafði lifað ótrúlega hluti á sinni ævi. Og hún hafði áorkað ennþá ótrúlegri hlutum.

Ég sakna hennar, við áttum yndislegar stundir saman í eldhúsinu, við bakstur, spil og smjörgerð.

Þegar að ég varð ófrísk í fyrsta sinn fór ég í sveitina til L.ömmu og L.afa. Einn daginn fórum við langt inn í dal til að veiða, ég, mamma, pabbi og systkini mín. Við höfðum ekki verið lengi þegar að mig fór að verka í magann, ég varð alveg rosalega hrædd. En mamma og pabbi róuðu mig, mig langaði svo að allt væri í lagi að ég ákvað að sjá ekki áhyggjurnar í andliti þeirra.

Þegar að við komum inn í bæinn tekur L.amma á móti mér, ég var í keng vegna þess að ég var með svo mikla magaverki og krampa. Hún leit á mig, fyrst á magann á mér sem að ég hélt utan um og svo í augun á mér. "Farðu upp og legðu þig vinan" sagði hún með mjúkri en öruggri röddu.

Ég missti barnið, já ég kís að kalla það barn þar sem að ég var komin tæpa fjóra mánuði á leið.

Ég veit að L.amma vissi að barnið var dáið, það sást í augunum hennar er hún skoðaði mín. En það liðu mörg ár þangað til að ég gat leyft mér að sjá það sem að ég sá í augunum hennar þann daginn. Sorg og visku, L.amma hafði séð margar konur missa börnin sín ófædd.

L.amma var því fyrsta manneskjan sem að ég hringdi í eftir mömmu og pabba þegar að ég vissi að ég var ófrísk í annað sinn. Símtalið byrjaði einhvernvegin svona:

"Sæll afi minn, þetta er Dreki"

"Ha, Drakey?"

"Nei, afi minn, Dreki"

"Ertu viss um að þú sért að hringja í rétt númer?"

"Já afi minn, þetta er Dreki Mundadóttir"

"Ha.. ert þetta þú Drakey mín að hringja frá Ameríku?"

Ég heyrði í L.ömmu á bakgrunninum "Svona Mundi, hvað er þetta maður þetta er hún Dreki" Ó hvað mig langaði að stökka í gegnum síman og knúsa þennan gamla og yndislega karlrembu L.afa minn. "Nei, afi minn, þetta er ég Dreki, dóttir hans Munda Jóns"

"Þú ert að hringja í skakkt númer vina...." þá heyri ég í L.ömmu "MUNDI, láttu mig fá símann, þetta er hún Dreki" ég man ekki eftir að hafa nokkru sinni heyrt hana L.ömmu mína svona ákveðna í röddu áður, hvað þá þegar að hún talaði við L.afa. Svo kom undir blítt hljóð úr símtólinu mínu...

"Ert þetta þú Drekinn minn?"

"Já amma mín, þetta er ég" Mér leið svo vel, ég lokaði augunum og mér fannst næstum því eins og L.amma héldi utan um mig með blíðu sinni og röddu.

"Er allt í lagi vinan? Ertu ekki enn í NY?" Ég veit að hún var hissa á að ég væri að hringja, það var svo dýrt að hringja á milli landa í þá daga.

"Jú amma, ég er í NY" Ég dró djúpt andann "Ég er með góðar fréttir sem að mig langar til að deila með þér"

"Já vinan.."

"Ég er ófrísk, ég er komin tvær vikur á leið"

Ég fann fyrir gleðinni í rödd L.ömmu og ég gat séð hana fyrir mér í blómakjólnum sínum brosandi með lokuð augun þegar að hún óskaði mér til hamingju.

Ég veit að ég hringdi til að fá blessun L.ömmu fyrir þessari meðgöngu. Ég vissi að hún gæti ekki séð mig, að hún gæti ekki horft í augu mér og sagt að allt yrði í lagi. En gleði hennar, öryggi og ró, róaði mig.

Þetta var í síðasta sinn sem að ég heyrði í L.ömmu. Hún dó áður en að ég átti minn fyrsta unga. En ég veit að hún er með okkur. Ég hef alltaf leitað til hennar á meðgöngum mínum, maður er alltaf hræddur um að missa ef að maður hefur gert það einu sinni. Ég veit líka að L.amma var hjá mér þegar að ég ól ungana mína.

Ég kallaði á hana, bað um styrk, öryggi og ró. Og hún kom.

Ég elska þig elsku langamma mín, ég sakna þín og stundanna okkar.

 Þitt barnabarnabarn _ _ _ _ _

Takk

Hér kemur önnur þjóð algerlega á óvart og bíður aðstoð sína. Þetta mýkir hjartað.

Takk fyrir okkur Pólverjar.

Geir staðfestir pólska aðstoð

ONE OF THE BEST STORIES....

Ég fékk þetta sent í pósti áðan og mig langar til að deila þessu með ykkur:

ONE OF THE BEST STORIES....

As she stood i n front of her 5th grade class on the very first day of school, she told the children an untruth. Like most teachers, she looked at her students and said that she loved them all the same. However, that was impossible, because there in the front row, slumped in his seat, was a little boy named Teddy Stoddard.

Mrs. Thompson had watched Teddy the year before and noticed that he did not play well with the other children, that his clothes were messy and that he constantly needed a bath. In addition, Teddy could be unpleasant. It got to the point where Mrs. Thompson would actually take delight in marking his papers with a broad red pen, making bold X's and then putting a big 'F' at the top of his papers.

At the school where Mrs. Thompson taught, she was required to review each child's past records and she put Teddy's off until last. However, when she reviewed his file, she was in for a surprise

Teddy's first grade teacher wrote, 'Teddy is a bright child with a ready laugh. He does his work neatly and has good manners... He is a joy to be around ..'

His second grade teacher wrote, 'Teddy is an excellent student, well liked by his classmates, but he is troubled because his mother has a terminal illness and life at home must be a struggle. '
His third grade teacher wrote, 'His mother's death has been hard on him. He tries to do his best, but his father doesn't show much interest, and his home life will soon affect him if some steps aren't taken .'

Teddy's fourth grade teacher wrote, 'Teddy is withdrawn and doesn't show much interest in school. He doesn't have many friends and he sometimes sleeps in class .'

By now, Mrs. Thompson realized the problem and she was ashamed of herself. She felt even worse when her students brought her Christmas presents, wrapped in beautiful ribbons and bright paper, except for Teddy's. His present was clumsily wrapped in the heavy, brown paper that he got from a grocery bag . Mrs. Thompson took pains to open it in the middle of the other presents. Some of the children started to laugh when she found a rhinestone bracelet with some of the stones missing, and a bottle that was one-quarter full of perfume. But she stifled the children's laughter when she exclaimed how pretty the bracelet was, putting it on, and dabbing some of the perfume on her wrist Teddy Stoddard stayed after school that day just long enough to say, 'Mrs. Thompson, today you smelled just like my Mom used to.'

After the children left, she cried for at least an hour. On that very day, she quit teaching reading, writing and arithmetic. Instead, she began to teach children. Mrs. Thompson paid particular attention to Teddy As she worked with him, his mind seemed to come alive. The more she encouraged him, the faster he responded. By the end of the year, Teddy had become one of the smartest children in the class and, despite her lie that she would love all the children the same, Teddy became one of her 'teacher's pets.'

A year later, she found a note under her door, from Teddy, telling her that she was the best teacher he ever had in his whole life .

Six years went by before she got another note from Teddy. He then wrote that he had finished high school, third in his class, and she was still the best teacher he ever had in life

Four years after that, she got another letter, saying that while things had been tough at times, he'd stayed in school, had stuck with it, and would soon graduate from college with the highest of honors. He assured Mrs. Thompson that she was still the best and favorite teacher he had ever had in his whole life.

Then four more years passed and yet another letter came. This time he explained that after he got his bachelor's degree, he decided to go a little further The letter explained that she was still the best and favorite teacher he ever had. But now his name was a little longer .... The letter was signed, Theodore F. Stoddard, MD.

The story does not end there. You see, there was yet another letter that spring. Teddy said he had met this girl and was going to be married. He explained that his father had died a couple of years ago and he was wondering if Mrs. Thompson might agree to sit at the wedding in the place that was usually reserved for the mother of the groom. Of course, Mrs. Thompson did. And guess what? She wore that bracelet, the one with several rhinestones missing. Moreover, she made sure she was wearing the perfume that Teddy remembered his mother wearing on their last Christmas together.

They hugged each other, and Dr. Stoddard whispered in Mrs. Thompson's ear, 'Thank you Mrs. Thompson for believing in me. Thank you so much for making me feel important and showing me that I could make a difference '

Mrs. Thompson, with tears in her eyes, whispered back She said, 'Teddy, you have it all wrong. You were the one who taught me that I could make a difference. I didn't know how to teach until I met you .'

Just try to make a difference in someone's life today? tomorrow? just 'do it '.

Random acts of kindness, I think they call it !

'Believe in Angels, then return the favor'

Stundum dæmum við áður en að við þekkjum manneskjuna eða aðstæðurnar sem mótuðu manneskjuna. Verum góð hvert við annað, sýnum hvort öðru virðingu.  

 

Takk..

 ..fyrir stuðninginn.

Það er alltaf gott að finna að fólki sé ekki alveg sama um mann. Því finnst mér gott að Alex Salmond, forsætisráðherra Skotlands, hafi gagnrýnt bresk stjórnvöld. Þetta virkar svona eins og vinar hönd á bakið, hún gerir ekki mikið en maður veit af henni og af því er stuðningur.

Forsætisráðherra Skotlands gagnrýnir Breta vegna Icesave

Og við...

..opnum og bjóðum þær velkomnar!

Breytingar hafa knúið dyra