Símahleranir - Langamma - Meðganga

8.11.2008 | 06:45

Símahleranir - Langamma - Meðganga

Eitt stutt, tvö löng, eitt stutt. Eða eitthvað í þá áttina var hringingin heima hjá langömmu og langafa.

Auðvitað mátti ekki hlera, það vita það allir..... En samt stóð hún L.amma mig að verki. Hún læddist til mín án þess að gefa frá sér hljóð, tók símtólið af mér og lagði á. Auðvitað varð hún að fara varlega, því ef að einhver hefði heyrt í henni þá hefðu þeir haldið að hún væri að hlera, sem og auðvitað hún gerði aldrei...

"Dreki, þetta má ekki gera" sagði L.amma byrst. Sem að fór henni ekkert allt of vel þar sem að hún var svo lítil og dúlluleg. Ég laut höfði og næstum því skammaðist mín. Reyndar skammaðist ég mín frekar fyrir að ég skildi hafa gefið L.ömmu ástæðu til að skamma mig, heldur en hlerunin sjálf.

"Já, fyrirgefðu, ég geri þetta ekki aftur" Mig langaði sko ekkert til að gefa þetta loforð, ég hafði fengið fullt af góðum sögum úr sveitinni þessi fáu skipti sem að ég hafði legið á hleri. Enda stóð ég ekki við orð mín.

Það liðu nokkrir dagar og ekki datt mér einu sinni í hug að lyfta upp símtólinu þegar að hringt var í aðra bæi. Enda var það bannað. En... hvað haldið þið að hafi svo gerst. Nú, ég stóð hana L.ömmu að verki!

Hún hélt að ég væri úti á túni með L.afa. Þar sem að ég var/er létt á fæti og L.amma niðursokkin í að hlera, þá heyrði hún ekki í mér koma upp tröppurnar. Tja allavega ekki fyrr en of seint. Ég átti bara þrjár tröppur eftir upp á pallinn þar sem að L.amma stóð með einbeitingar svip og símtólið við eyrað. Hún var auðsjáanlega að hlusta á eitthvað mjög krassandi. L.amma leit á mig, snéri sér hægt við og lagði tólið á. Hún snéri sér að mér og sagði ekki neitt, en labbaði hægum en öruggum skrefum framhjá mér og niður tröppurnar.

Já´h.. ok.. ef að L.amma má gera þetta þá geri ég þetta bara líka. Því að eins og þið vitið þá gerum við eins og við sjáum en ekki það sem að okkur er sagt að gera.

Ég beið eftir að L.amma væri komin niður tröppurnar og þá læddist ég að símanum, ég var komin með höndina á tólið þegar að "Dreki" var sagt með ákveðinni röddu "komdu hérna og hjálpaðu mér í eldhúsinu".

Hún L.amma var sko ekki fædd þann daginn, ó nei, hún vissi mæta vel hvað ég var að fara að gera.

Hún elsku L.amma mín var sú sterkasta og duglegasta kona sem ég hef nokkru sinni hitt. Hún hafði lifað ótrúlega hluti á sinni ævi. Og hún hafði áorkað ennþá ótrúlegri hlutum.

Ég sakna hennar, við áttum yndislegar stundir saman í eldhúsinu, við bakstur, spil og smjörgerð.

Þegar að ég varð ófrísk í fyrsta sinn fór ég í sveitina til L.ömmu og L.afa. Einn daginn fórum við langt inn í dal til að veiða, ég, mamma, pabbi og systkini mín. Við höfðum ekki verið lengi þegar að mig fór að verka í magann, ég varð alveg rosalega hrædd. En mamma og pabbi róuðu mig, mig langaði svo að allt væri í lagi að ég ákvað að sjá ekki áhyggjurnar í andliti þeirra.

Þegar að við komum inn í bæinn tekur L.amma á móti mér, ég var í keng vegna þess að ég var með svo mikla magaverki og krampa. Hún leit á mig, fyrst á magann á mér sem að ég hélt utan um og svo í augun á mér. "Farðu upp og legðu þig vinan" sagði hún með mjúkri en öruggri röddu.

Ég missti barnið, já ég kís að kalla það barn þar sem að ég var komin tæpa fjóra mánuði á leið.

Ég veit að L.amma vissi að barnið var dáið, það sást í augunum hennar er hún skoðaði mín. En það liðu mörg ár þangað til að ég gat leyft mér að sjá það sem að ég sá í augunum hennar þann daginn. Sorg og visku, L.amma hafði séð margar konur missa börnin sín ófædd.

L.amma var því fyrsta manneskjan sem að ég hringdi í eftir mömmu og pabba þegar að ég vissi að ég var ófrísk í annað sinn. Símtalið byrjaði einhvernvegin svona:

"Sæll afi minn, þetta er Dreki"

"Ha, Drakey?"

"Nei, afi minn, Dreki"

"Ertu viss um að þú sért að hringja í rétt númer?"

"Já afi minn, þetta er Dreki Mundadóttir"

"Ha.. ert þetta þú Drakey mín að hringja frá Ameríku?"

Ég heyrði í L.ömmu á bakgrunninum "Svona Mundi, hvað er þetta maður þetta er hún Dreki" Ó hvað mig langaði að stökka í gegnum síman og knúsa þennan gamla og yndislega karlrembu L.afa minn. "Nei, afi minn, þetta er ég Dreki, dóttir hans Munda Jóns"

"Þú ert að hringja í skakkt númer vina...." þá heyri ég í L.ömmu "MUNDI, láttu mig fá símann, þetta er hún Dreki" ég man ekki eftir að hafa nokkru sinni heyrt hana L.ömmu mína svona ákveðna í röddu áður, hvað þá þegar að hún talaði við L.afa. Svo kom undir blítt hljóð úr símtólinu mínu...

"Ert þetta þú Drekinn minn?"

"Já amma mín, þetta er ég" Mér leið svo vel, ég lokaði augunum og mér fannst næstum því eins og L.amma héldi utan um mig með blíðu sinni og röddu.

"Er allt í lagi vinan? Ertu ekki enn í NY?" Ég veit að hún var hissa á að ég væri að hringja, það var svo dýrt að hringja á milli landa í þá daga.

"Jú amma, ég er í NY" Ég dró djúpt andann "Ég er með góðar fréttir sem að mig langar til að deila með þér"

"Já vinan.."

"Ég er ófrísk, ég er komin tvær vikur á leið"

Ég fann fyrir gleðinni í rödd L.ömmu og ég gat séð hana fyrir mér í blómakjólnum sínum brosandi með lokuð augun þegar að hún óskaði mér til hamingju.

Ég veit að ég hringdi til að fá blessun L.ömmu fyrir þessari meðgöngu. Ég vissi að hún gæti ekki séð mig, að hún gæti ekki horft í augu mér og sagt að allt yrði í lagi. En gleði hennar, öryggi og ró, róaði mig.

Þetta var í síðasta sinn sem að ég heyrði í L.ömmu. Hún dó áður en að ég átti minn fyrsta unga. En ég veit að hún er með okkur. Ég hef alltaf leitað til hennar á meðgöngum mínum, maður er alltaf hræddur um að missa ef að maður hefur gert það einu sinni. Ég veit líka að L.amma var hjá mér þegar að ég ól ungana mína.

Ég kallaði á hana, bað um styrk, öryggi og ró. Og hún kom.

Ég elska þig elsku langamma mín, ég sakna þín og stundanna okkar.

Heart Þitt barnabarnabarn _ _ _ _ _