Reglur eru reglur

Ég er ánægð með ákvörðun ráðamanna lestakerfisins í London, ekki það að ég hafi neitt á móti þessu málverki. Það er nefnilega svo auðvelt að missa sig alveg í að beygja reglurnar og svo á endanum brotna þær bara.

Það er allt of mikið um nekt í fjölmiðlum, nekt og kynlíf er notað til að selja allan andsko.... Við fullorðna fólkið þurfum að fara að spá í hvaða áhrif þetta hefur, ég tala nú ekki um á börnin okkar.

Mynd af nakinni Venus bönnuð í lestum London

Sorry the first step

Þetta eru orð að sönnu og góð byrjun, en hvað ætli sé hægt að gera?

Ekki er hægt að fara aftur í tíman og gefa foreldrunum börnin sín aftur. Ekki er hægt að fara aftur í tímann og leifa börnunum að alast upp með sínu fólki og lífsháttum.

En kannski er hægt að kenna þeim sem aldrei lærðu mál sitt og menningu það sem að þau fóru á mis við. En.... kannski vilja þau það ekki.

Vonandi mun Ástralska stjórnin gera allt sem að hægt er að gera til að bæta fyrir tjón sitt. Þó að ekki sé nema að sýna frumbyggjum Ástralíu þá virðingu sem að þeir eiga skilið.

Frumbyggjar beðnir afsökunar

Maður á víst ekki alltaf að trúa því sem að maður les

Ég las þetta hér á mbl.is um daginn:

"Mesta vindhviða á Veiðivatnahrauni vestan Vatnajökuls mældist 137 m/s samkvæmt veðurathugun Veðurstofunnar klukkan tíu í kvöld. Annars mældist þar sunnan 48 m/s."

Er þetta ekki djók? Vá!!

Hvað er þetta í mph? 306.460272!!! Vá! Er þetta hægt!?!

Ég fór til ljónsins og sagði honum frá þessu, "Nei elskan það getur ekki verið", ég fékk svona elsku kellingin mín augnaráð frá honum

"Ég sver það, ég las það á MBL.is" Ég þoli ekki að hafa rangt fyrir mér, sérstaklega ekki þegar að ég er að tala við makann

"Ástin mín, look at this". Ljónið googlaði "highest wind on earth".

hmm ok kannski MBL.is hafi haft rangt fyrir sér, þetta er það sem að kom upp, hér er hluti af því:

During a wild April storm in 1934, a wind gust of 231 miles per hour (372 kilometers per hour) pushed across the summit of Mount Washington. This wind speed still stands as the all-time surface wind speed record. Below are excerpts from then-observer Alex McKenzie's book The Way It Was which accounts in detail the experience of documenting and living to tell the tale of a 231 mph wind.

Ég reyndi að finna "137 m/s" á síðu veðurstofunnar en fann það hvergi. Þá googlaði ég "137 m/s" og ég gat aðeins fundið það þar sem að það tengdist þessari frétt á MBL.is

Maður á víst ekki alltaf að trúa því sem að maður les

Í hópi verstu veðra í 12-13 ár

"Forgive quickly" Taka tvö

 Ég setti sögu hér inn í gær og fékk ábendingu frá Zordisi og Loathor við þá færslu mína, ég sagðist ætla að gera þetta öðruvísi, svo hér kemur það:

Í gærkveldi las ég stutta sögu, hún er um konu og samband hennar við föður hennar. Þetta var erfitt samband og það var farið að taka toll af hjónabandi konunnar, svo hún bað um hjálp frá guði. Konan fékk hjálpina og allt varð gott en sagana endar þó á því að faðirinn deyr (eins og við öll). Það var í raun ekki sagan sjálf sem að vakti hjá mér löngun til að deila þessu með ykkur heldur var það texti sem búið var að bæta við í endann.

Ég vill taka það fram að ég á ekkert sameiginlegt með konunni í sögunni.

Hér kemur textinn og það sem að ég skrifaði við hann í gær:

"Life is too short for drama & petty things, so laugh hard, love truly and forgive quickly.

Live While You Are Alive.

Tell the people you love that you love them, at every opportunity. Forgive now those who made you cry. You might not get a second time.

 

Þetta er það sem stendur upp úr fyrir mér "forgive quickly".

Ég á mjög erfitt með að fyrirgefa ef að á mér eða mínum er brotið, jafnvel þó að mig langi til og ég reyni að fyrirgefa.

Ég bið Guð oft um að hjálpa mér að fyrirgefa, að taka reiðina úr hjarta mínu og huga. Mig langar til að gleyma og fyrirgefa, kannski einn daginn vakna ég frjáls.

Kannski get ég fyrirgefið."

Mig langar til að bæta við þetta í kvöld svona þar sem að ég er búin að spá meira í þessu, eða mér.

Ég veit að ég get fyrirgefið, ég hef fyrirgefið hluti sem að eru það stórir að fólk hefur sagt við mig að það gæti aldrei fyrirgefið neinum sem að gerði þeim slíkt.

En samt er mér illt í hjartanu þegar að ég hugsa um það sem mér var gert í hlut. Ég skil hvað gerðist og ég veit af hverju, en samt er mér illt.

Það er þessi sársauki sem að ég vill að fari, ég held að þó að mér finnist ég skilja hvað gerðist og að ég sé búin að fyrirgefa þá í raun er það ekki svo. Því bið ég um aðstoð og ég vona að mér berist hún, þá verð ég frjáls.

Ætli það sé hægt að fyrirgefa allt ef að mann langar til þess?

The Old Man and the Dog

Mig langar til að deila þessari sögu með ykkur. 

The Old Man and the Dog. By Catherine Moore:

"Watch out! You nearly broad sided that car!" My father yelled at me.    "Can't you do anything right?"Those words hurt worse than blows. I turned my head toward the elderly man in the seat beside me, daring me to challenge him. A lump rose in my throat as I averted my eyes. I wasn't prepared for another battle.

"I saw the car, Dad. Please don't yell at me when I'm driving." My voice was measured and steady, sounding far calmer than I really felt.

Dad glared at me, then turned away and settled back. At home I left Dad in front of the television and went outside to collect my thoughts.Dark, heavy clouds hung in the air with a promise of rain. The rumble of distant thunder seemed to echo my inner turmoil.

What could I do about him?

Dad had been a lumberjack in Washington and Oregon . He had enjoyed being outdoors and had reveled in pitting his strength against the forces of nature. He had entered grueling lumberjack competitions, and had placed often. The shelves in his house were filled with trophies that attested to his prowess.

The years marched on relentlessly. The first time he couldn't lift a heavy log, he joked about it; but later that same day I saw him outside alone, straining to lift it. He became irritable whenever anyone teased him about his advancing age, or when he couldn't do something he had done as a younger man.

Four days after his sixty-seventh birthday, he had a heart attack. An ambulance sped him to the hospital while a paramedic administered CPR to keep blood and oxygen flowing. At the hospital, Dad was rushed into an operating room. He was lucky; he survived.

But something inside Dad died. His zest for life was gone. He obstinately refused to follow doctor's orders. Suggestions and offers of help were turned aside with sarcasm and insults. The number of visitors thinned, then finally stopped altogether. Dad was left alone.My husband, Dick, and I asked Dad to come live with us on our small farm.

We hoped the fresh air and rustic atmosphere would help him adjust.  Within a week after he moved in, I regretted the invitation. It seemed nothing was satisfactory. He criticized everything I did. I became frustrated and moody. Soon I was taking my pent-up anger out on Dick. We began to bicker and argue. Alarmed, Dick sought out our pastor and explained the situation. The clergyman set up weekly counseling appointments for us. At the close of each session he prayed, asking God to soothe Dad's troubled mind. But the months wore on and God was silent.Something had to be done and it was up to me to do it.

The next day I sat down with the phone book and methodically called each of the mental health clinics listed in the Yellow Pages. I explained my problem to each of the sympathetic voices that answered. In vain. Just when I was giving up hope, one of the voices suddenly exclaimed, "I just read something that might help you! Let me go get the article." I listened as she read. The article described a remarkable study done at a nursing home. All of the patients were under treatment for chronic depression. Yet their attitudes had improved dramatically when they were given responsibility for a dog

I drove to the animal shelter that afternoon. After I filled out a questionnaire, a uniformed officer led me to the kennels. The odor of disinfectant stung my nostrils as I moved down the row of pens. Each contained five to seven dogs. Long-haired dogs, curly-haired dogs, black dogs, spotted dogs ball jumped up, trying to reach me. I studied each one but rejected one after the other for various reasons - too big, too small, too much hair. As I neared the last pen a dog in the shadows of the far corner struggled to his feet, walked to the front of the run and sat down. It was a pointer, one of the dog world's aristocrats. But this was a caricature of the breed. Years had etched his face and muzzle with shades of gray. His hipbones jutted out in lopsided triangles. But it was his eyes that caught and held my attention. Calm and clear, they beheld me unwaveringly.

I pointed to the dog. "Can you tell me about him?" The officer looked, then shook his head in puzzlement

"He's a funny one. Appeared out of nowhere and sat in front of the gate.  We brought him in, figuring someone would be right down to claim him.

That was two weeks ago and we've heard nothing. His time is up tomorrow."  He gestured helplessly..

As the words sank in I turned to the man in horror. "You mean you're going to kill him?"

"Ma'am," he said gently, "that's our policy. We don't have room for every unclaimed dog."

I looked at the pointer again. The calm brown eyes awaited my decision."I'll take him," I said.

I drove home with the dog on the front seat beside me. When I reached the house I honked the horn twice. I was helping my prize out of the car when Dad shuffled onto the front porch.

"Ta-da! Look what I got for you, Dad!" I said excitedly.

Dad looked, then wrinkled his face in disgust. "If I had wanted a dog I would have gotten one. And I would have picked out a better specimen than that bag of bones. Keep it! I don't want it" Dad waved his arms cornfully and turned back toward the house.

Anger rose inside me. It squeezed together my throat muscles and pounded into my temples.

"You'd better get used to him, Dad. He's staying!" Dad ignored me. "Did you hear me, Dad?" I screamed. At those words Dad whirled angrily, his hands clenched at his sides, his eyes narrowed and blazing with hate.

We stood glaring at each other like duelists, when suddenly the pointer pulled free from my grasp. He wobbled toward my dad and sat down in front of him. Then slowly, carefully, he raised his paw.

Dad's lower jaw trembled as he stared at the uplifted paw. Confusion replaced the anger in his eyes. The pointer waited patiently. Then Dad was on his knees hugging the animal.

It was the beginning of a warm and intimate friendship. Dad named the pointer Cheyenne . Together he and Cheyenne explored the community. They spent long hours walking down dusty lanes. They spent reflective moments on the banks of streams, angling for tasty trout. They even started to attend Sunday services together, Dad sitting in a pew and Cheyenne lying quietly at his feet.

Dad and Cheyenne were inseparable throughout the next three years.

Dad's bitterness faded, and he and Cheyenne made many friends. Then late one night I was startled to feel Cheyenne's cold nose burrowing through our bed covers. He had never before come into our bedroom at night. I woke Dick, put on my robe and ran into my father's room. Dad lay in his bed, his face serene. But his spirit had left quietly sometime during the night.

Two days later my shock and grief deepened when I discovered Cheyenne lying dead beside Dad's bed. I wrapped his still form in the rag rug he had slept on. As Dick and I buried him near a favorite fishing hole, I silently thanked the dog for the help he had given me in restoring Dad's peace of mind.

The morning of Dad's funeral dawned overcast and dreary. This day looks like the way I feel, I thought, as I walked down the aisle to the pews reserved for family. I was surprised to see the many friends Dad and Cheyenne had made filling the church. The pastor began his eulogy. It was a tribute to both Dad and the dog who had changed his life. And then the pastor turned to Hebrews 13:2. "Be not forgetful to entertain strangers."

"I've often thanked God for sending that angel," he said.

For me, the past dropped into place, completing a puzzle that I had not seen before: the sympathetic voice that had just read the right article...

Cheyenne's unexpected appearance at the animal shelter . . . his calm acceptance and complete devotion to my father. . and the proximity of their deaths. And suddenly I understood. I knew that God had answered my prayers after all.Life is too short for drama & petty things, so laugh hard, love truly and forgive quickly.

Live While You Are Alive.

Tell the people you love that you love them, at every opportunity.Forgive now those who made you cry. You might not get a second time.

 

Þetta er það sem stendur upp úr fyrir mér "forgive quickly".

Ég á mjög erfitt með að fyrirgefa ef að á mér eða mínum er brotið, jafnvel þó að mig langi til og ég reyni að fyrirgefa.

Ég bið Guð oft um að hjálpa mér að fyrirgefa, að taka reiðina úr hjarta mínu og huga. Mig langar til að gleyma og fyrirgefa, kannski einn daginn vakna ég frjáls.

Kannski get ég fyrirgefið.

Súkkulaði - Seiðandi rödd - Sundlaugarvörður

Ég var að lesa bloggið hjá Zordis og þá fór ég bara 10, nei 20, aaaa.. nokkur ár aftur í tímann

Mér varð hugsað til fyrstu ástarinnar minnar, ó mæ, ó mæ, mæ.

Mamma sagði við mig "Sjáðu þennan strák þarna, hann er nú algert súkkulaði".

Ó já ég sá hann . Ég veit að mamma bjóst ekki við því að 12 ára dóttir hennar myndi falla kylliflöt fyrir drengnum. Hann var svooo fallegur og framandi í mínum augum. Röddin, hreimurinn, svarta þykka hárið og hálf glottandi munnurinn, úff þetta var meira en nóg fyrir stelpu skottið mig

Ég varð sem sagt ástfanginn af sundlaugarverðinum við hótelið í minni fyrstu ferð til sólarlanda. Shit hvað mig langaði til að vera 19 ára  .

Ég var náttúrulega einstaklega falleg, ég er nokkuð viss um að ljósa síða hárið mitt skemmdi ekki fyrir mér. En einn daginn kom þetta súkkulaði labbandi til mín og fór að spjalla við mig, AAAAAArrrrrgg hvað mig langaði til að vera 19.

Ég grét alla leiðina að flugvellinum, ég var á leiðinni heim. En ég var þó með eitthvað til að muna eftir honum, fyrsta ástin mín hafði gefið mér hringinn sinn. Já vá hvað ég var ástfangin. Hringurinn var úr silfri, í hann var svo búið að grafa nafn ástarinnar minnar. 

Ó shit, hvað ég var ástfangin

Æ nei..

þetta er enn eitt skrefið að minni martröð.

Ég er svo tölvu og vélmenna hrædd að ljónið mitt hlær að mér. Ég meina þau munu taka yfir heiminum einn daginn, ég ætla sko að vera dáinn þá

Vélmenni í umönnunarstörf

Áfram St. Pauli!!!

Biddu, ég get alveg séð þetta fyrir mér:

þegar að leikurinn stendur sem hæðst hjá parinu með smokkinn, þá má heyra konuna æpa "já, Áfram St. Pauli, já, já, Áfram St. Pauli, já, já, jáááááá " ?

 

Afsaki hugsunarháttinn

 

Smokkar með félagsmerki

ætli rottur verði í útrýmingarhættu..

í Taívan eftir nokkur ár?

Ullabjakk!

 

Rottukjöt vinsælt

Kallið mig klikk...

en ef að líkið er vafið inn í rúmföt er þá ekki nokkuð ljóst að þetta er morð? Eg meina varla pakkaði manneskjan sér inn og framdi svo sjálfsmorð.... eða hvað?!

 

Innpakkað lík fannst í London